ben kendini vuranın önde gideniyim
iri yarı bir maşallahım var
cehennemim durduğu yerde başlar
zambak zehirlidir ateşim
neyleyim...

sen aldırma ’neyleyim’ dediğime
bir keskin fikir gibi bendeki gam
ateşime dokunma artık
seni de yakarım kusarsam.

ateş bizi yakarak şeref talibi sanacak kendini
biz de aşkı terkederek.

daha dün ilk yandığım yerlerden geçtim
ağladım...gök yağmur döker gibi hem de
bana acımayacaksın
bir kavgadır bu,ask gibi
sabrımın huzursuzluğuyla
sevdiğim hüzünleri seçtim...

gün kırmızı bir keder gibi sırıttıkça
yakan ateşime güldüm,üstünüm ya ondan,
ben başladığım yere döndüm yüzümü
rahatladım,
ateşim
içimdeki seni kavurdukça.

sanma bayram ettim,
dedim ya,ben düşleri üzenin tayfasıyım
tebessümlerinin hamallığını yapmak
bir başına yalnızlık ve kör kütük senfoni
kışlık odun gibi bir yerde
yalnızlık,kıyılarımn gizli sancısıyım.

ağırmazsa bir yerim,
ömrümden yaprak düşmez
bir yalancı bahardı,kıştı,ayazdı
öylesine çirkin,
biz aşkın da katiliyiz
sıcak bir yürekti her şey
artık yürek de üşümez...

kırdığınız gururumu hiç bir ezilmişlik üzmemişti
ne ateş yakabiliyordu beni,ne de hüzün
iki gözümde bıraktığın keder aktı yıllarca
ve kimse beni hiç söverek sevmemişti.