2
Yorum
14
Beğeni
5,0
Puan
1028
Okunma
her uyanışım
yeni bir doğum gibi sancılı
yırtarak yüreğimi tırmanıp tutunuyorum
günün uzanan ışıklarına
taze sabun kokan eski bir patiska gibi
sökülüyorum ortasından saflığımın
öyle bir ağrı
hastayım belki
aidiyet eksikliği çıkmış ruhumun kanından
benzeyemiyorum diğer insanlara
yolunu şaşırmış kış günü gibiyim
yazın ortasında,
kayboluyorum...
zamanın ceplerinden
bugünün kucağına düşmüş
eski bir gün gibi şaşkınım
çarpıyor beni
bu hızlı trafikte
kimliğini kaybetmiş renkler
zihnimin tozlu raflarından indiriyorum
düşlerimden kendime attığım kartpostalları
korkmuyorum artık
yalnızlaştıkça öğreniyorum
ruhumun atmosferinde yaşamayı...
✒️T.Y.
5.0
100% (7)
Cevap Yaz