Patiska
her uyanışım
yeni bir doğum gibi sancılı yırtarak yüreğimi tırmanıp tutunuyorum günün uzanan ışıklarına taze sabun kokan eski bir patiska gibi sökülüyorum ortasından saflığımın öyle bir ağrı hastayım belki aidiyet eksikliği çıkmış ruhumun kanından benzeyemiyorum diğer insanlara yolunu şaşırmış kış günü gibiyim yazın ortasında, kayboluyorum... zamanın ceplerinden bugünün kucağına düşmüş eski bir gün gibi şaşkınım çarpıyor beni bu hızlı trafikte kimliğini kaybetmiş renkler zihnimin tozlu raflarından indiriyorum düşlerimden kendime attığım kartpostalları korkmuyorum artık yalnızlaştıkça öğreniyorum ruhumun atmosferinde yaşamayı... ✒️T.Y. |