Bulutların Ağlamasından Sıkıldım Artık
gülerek duvara şarkı söyleyenlerden değil
ortak olmak için kendini zorlamıyor bile kalabalıklar arasında bir birine dikkat eden yok yönlerini keskinleştirmiş evler ve sabit çizgiler üzülmeyecekler adaletini tartışırken dünyanın bense kendi etrafımda dönüp kaçıyorum yüreğime kalıntılar sesime iştirak etmeseler bile uyuşuyoruz kuşlarla sırılsıklam yağmur neredeler ne zaman gelecekler bilmiyorum bu güzel yeşil tada kasvet karıştıran bulutların ağlamasından sıkıldım artık yana yakıla bizi arayan güneşli saatlerin kuyulardan serinlik istediğini seziyor seviniyorum her şeyi olduğu gibi kabul ediyor göz göze salıncaklar göz göze koşuyoruz yorulanlar için kaygısız bekleme odası sevginin önü o kadar geniş ve nedensiz inanıyorlar ki ağlamaya değmez diyor kuruyan dudakların şaşkınlığı. |