AY YÜZLÜM
Dediler ki vazgeçmişsin sevdamdan.
Kıymetini bilemedim ay yüzlüm. Bundan gayrı, sayma beni adamdan. Utancımdan ölemedim ay yüzlüm. Ah, anlatsa şu kaderin lâl dili; O söndürdü murat denen kandili. Mahpuslukta kanla yundum mendili, Gözyaşımı silemedim ay yüzlüm. Ricale dek varıp çağrı asmışsın. Yırtmış zalim; tüm cihana küsmüşsün. Boyun büküp kördüğümü kesmişsin. Duvarları delemedim ay yüzlüm. Döşeğimde yastık hasret kavurur. Yorgan inler, yandığından dem vurur. Çaresizlik meçhullere savurur. Böyle olsun dilemedim ay yüzlüm. Tren geçer yüreğimden son sürat. Yolcuları zebanidir; yol sırat. Kese biçe, nokta kaldı küsurat. Bir gün dahi gülemedim ay yüzlüm. Biliyorum, suskunluğum ham gümüş. Nasibimde altın sözüm yok imiş. Mazerete geçmese de bu hamiş, “Affet beni; gelemedim ay yüzlüm.” Mücella Pakdemir xxx |