gece hızlı koşuyordu
iki yaşında bir zeytin karası bir çığlık gezerdi
sesimin sustuğu nefesimde
öpmelere doyamayan nefesinde
gariplikler silsilesi bir buluta tutunmustuk
bir arzu,bir telaş ve bir ürpeti
büyütüyorduk adını Öykü koyacaktık
ve öylesine cesur.
soluk soluğa durmuştu iki adım ötemde
gece ona kovmayı öğretiyordu
narası yokeden bir kovmaydı
birlikte ölelim diyordu çığlığı ve gözleri
istemiyordum yok olmayı
haykırmayı son sözleri
yetim bırakmak istemiyordum ağlayan şiirlerimi,
şiirlerimdi,masalım ve öteki bendi.

ruh almaya and içmiş bir azraildi
o gece,
’sevmiyorum’ diyordu,
’defol,sen bir hiçsin
benim için bitiksin’ diyordu gecenin karnını yırtarcasına.
bir hiç ve bir hayal olduğumu biliyordum
bir hiç olmanın tadıyla dinliyordum...ağlıyordum
bir kederin kısa tarifiydi bütün bunlar
hüznün sarhoşluğuna dökülüyordumö
öpmeleri kokuyordu sözleri
dudaklarımda ıslak fısıltısı
ve arzulu yutkunmalar gecenin ortasında
dizlerimin önüne yığılırdı.

kovarken yutkunuyordu beni son defa
kovulmuş bir şairdim artık
adresim onun ayak dibi
mektuplarım ona gider,içleri düş dolu
kovulmuş bir şairdim
hiçliğim kırık başlı bir şiirin şarkısını söyler.

sövgünün olduğu yerdeyim,
elimde öpmeleri ve gözlerindeki son karelerim
uçsuz bucaksızlığı taşımayacak
cesaretlerim ve çelimsiz naralarım.

biterken sözleri
buğulu vururdu kalbi
şairini arayan bir siir
ölmek istiyordu sanki.

hayalin geçeğe sığınmış sancısı işte
şiir küçülen bir heves
ve yitirmişse herşeyini hayat
sırtını dönüp gitmektir son nefes.

Zeki Nurçin