ve...
tökezleyip kalıyorum.
yığıntı bir gecenin,
sığıntı hasretlerine...

inciniyor dallarımda yapraklar.
bulutların gölgesi yıkanıyor küllerimde.
umarsızca uyanıyorken çiğdemler,
sancılı bir hasret palazlanıyor ellerimde.
yüzümde çocuksu bir utangaçlık,
içim yanıyor be can,
yüreğim ölümlü artık...

kim tutabilir ki içimdeki kutsamışlığı?
kim nişanlayabilir sırra kadem basmışlığı...

bu gece;
hüznüm kayıp giden yıldızlara yük.
bu gece;
hüznüm senden büyük...

düşmüşüm bir ölü dalgaya.
presleniyor içimdeki mahşeri sessizlik...
eziliyor, sıkılıyorum.
zıpkınlar boşalıyor sırtıma,
içim deşiliyor, yırtılıyorum.

bir sazın ağır aksak telinde;
türkülerim göçüyor sürgün kentlerine...
can alıp can veriyorum bir turna kanadında.
bak ne kadar yakın,
ve...
ne kadar uzağım sana.

ruhum...
ruhum, kör bir denklem,
kuralsız bir bilmece.
rengi soluyor mavinin,
gözlerin...
gözlerime çok uzak bu gece.

düşüyorum tekrar ve ezber yollarına.
omuzlarımda senden kalma vurgunlar.
şehrine sızmaktayım şimdi.
üzerime bir dağ göçüyor,
böğrüme gömüyorum ellerimi.

mısralarım zonkluyor,
bak ne kadar tedirginim...
bir iç savaş kazınıyor hücrelerime.
karşı bir çaresizliğin,
manifestosu yazılıyor fersizliğime.

bir tan vakti;
deşilmiş toprağıma bir filiz sürülüyor.
bozuluyor umutsuz düşlerin tılsımı.
dirseklerim parçalanmış...
bölünmüşüm hasretlere bir kere.
dizlerim kan,
yüzüm ter içinde.


dik yamaçlarında emekliyorum...
dilimde acemice bir ezgi,
caddelerinde voltalatıyorum hasretimi.
olacak olan olmuş,
delirmişim bir kere,
kim değiştirebilir ki,
kimin haddine...

usulca uzatıyorum başımı,
uykudasın kıyamıyorum.
yapışıyor menteşesine cırtlak bir inilti,
kapını kapıyorum...
yığılıyor çaresizliğim avluna,
düşüyorum...
tünüyor bedenime soğuk bir puştluk,
üşüyor...
üşüyorum.

alıp yeşil parkamı sırtıma,
çekip başımı omuzlarımın çatalına,
gidiyorum...
bakma bana.
gidiyorum...
bedenim işgal altında.

hasan polat