bıçak ağzı yokuşlarında emeklettin
zımpara taşı gecelerinde kanattın çocukluğumu
toyluğumu ezdirdin varoşlarına
taşının toprağının altınlığında
sefaleti palazlandırırdın kaldırımlarında
ekmeğe aşka ve suya uyanan kent
ne kadar ezdin
ne kadar ağır geldin bana

payımıza yokluklar düşürdün
paydamızda yıkımlar

sokaklarını mülteci gezerdik
dipçiklerin yoklardı dişlerimizi
tankların yürürdü etimizde
faşizanca ezerdi düşlerimizi

bir ömürlük yürümüştük yollarında
bin ölüm voltaya duruyordu bulvarlarında
sahipsiz kaç ölüme daha analık edersin
kaç zulümü daha ninnilersin kollarında

kaç gece ayartılır
kaç dalga vurur sinsice
sevdamın yorgun kenti
bu ne kadar gider böyle
söyle şimdi
haydi söyle

traş edilirken yedi tepe
üryan kalırdı mahçupluğum
giyinirken kancık akşamlara
boncuk boncuk dizilirdi mahpusluğum

şimdi kaç bildiri okunur anfilerinde
zuladan kaç kağıt tutuşturulur elden ele
zil zurna açlığa
körkütük sarhoşluğu da ekledin ya
yuh olsun
yuh sana

son tramvay göçtü
son yolcular dağıldı çoktan
son vapur dalgalara teslim
karanlığa giyindi gece
çığlığını boğdu hiç yoktan


metelik bulvarlarından
metrelik meydanlarından
metreslik rüyalarından uyan
uyan bir sabah vakti
uyan da
göm zulandaki esareti


sen sevdamın yorgun kenti
kaldır başını
haliç ten süzülsun gemiler
haydarpaşa dan yürüsün trenler
bak gece içine çekiliyor
kışlar gebedir baharlara
karanlık kırılmaya başlar birazdan
hazırla kendini yeni şafaklara

vur kederini yollara
yeniden yaz kaderini
sil baştan doğur
doğur beni
yedi tepen ormanlara bürünsün
yeniden giy yeşillerini