İnanasım gelmiyor artık
Hayatın yapmacık bir oyunlarını
Tecellisi çekilirmiş her çilenin
Kapısı açık her ızdırabın
Kuş kadar canımız sığmaz gün gelir
Gün gelir ben de uçar giderim
Buralardan
Penceresiz bir evde düşer yüreğim
İzinsiz gizler içinde yanan bir külden geriye
Yağmurlar yağar üstüne sensiz hayallerimin
Gün gelir ben de boş oda olur
Anısı mazide kalan bir hatıranın gölgesinde avunmak
Bir bayram sabahında
Çocuk kalbimiz ne çok özlesede inanmaz yüreğimiz her şeyin bittiğine
Kerpiç evin tahta penceresi çocukluğumun
Beyaz badanalı basma perdeli halleri
Gelir gözümün önüne bahçesinde dut portakal ağacı
Sulanıp sürülen gölgesinde hasır atılan yaz akşamları
Kar şerbeti koyu sohbet içinde kaybolurduk
Biz yoktuk çocuktuk karpuz kabuğunun içine düşmüştük
Belkide elimiz yüzümüz kir pas içinde
Belkide ablamızın gergefinden renkli iplikler çalmaya gitmiştik
Belki de hasırın köşesinde uyuyup sızıp kalmıştık

Hangi evin duvarında hatıra fotoğrafında zaman
Ne zaman geçti bu çocukluk
Ne zaman geçti bu çilekeş hayat
Ardından ağlamaya vakit bulamadan

N.A.A
02.02.2015