KARANLIĞIN SESSİZLİĞİ

Her güne acılı ağıtlar, kanlar akıtıyor zaman
Gül dikenini, kuş sevişmelerini unutturarak
Herkesin aymazlığında, karanlığın sessizliği
Güneşin çığlıkları tenlerde çoğalan isyan
Siyah sözcükler emiyor gecenin yoksulluğu
Yıldızları salsam, akıtsam ayı; maviliklere
Tan ağarsa barışa; Güneşin doğuşu aşk olsa…

Acılı bir güne uyanıp, yalnızlığı, çaresizliği
Zihince içmek, karalara boyanmak katranca
Baharı hangi karakış, tutuklar, hapsedip saklar
Bir çocuğun düşlerini güneşle süslemek varken
Bahara, çiçeğe hasret taptaze emellerin dalları
Renklerin dansında, uçurtmaları kışkırtıyor rüzgâr
Onca yaşam sesi, onca çocuk düşü ezik mi ezik
Sen hangi coğrafyanın gülüşlerini taç ettin,
Ya da hangi toprağın cömertliğinde insanları
Kendi kendine muhtaç ettin ey çözümsüzlük…

Ufkun sinesine sinmiş yarınların düşü
Uyandı uyanacak gün, kuşların kanadında
Mutluluk pınarı ah ki ah! Çocukların gülüşü
Sussun silahlar, kahreden bu petrol kokusu
Darlığın, yokluğun keskin kılıcı yok olsun
Yok olsun insanın ensesinden, nefesinden.
Haydi, ellerini çek, çek insanlığın üzerinden
Çek, mutsuzluk tezgâhında dokunan görüşü
Ey insanlık, armağan et çocuklara barışı
Güneşlere uyansın karanlığın sessizliği…

Gülşen Şenderin