4.17 DE SAATLERİ SUSTURAN DEPREM

6 Şubat Sabahı vurdu deprem, her taraf enkaz yeri
Çaresizliği anlatır, göçükler, yıkımlar, karanlıklar
Devasa iki deprem dokuz saat arayla, zor tasviri
Binlerce ölü, yaralı, göçükte canların feryatları
Kahramanmaraş Depremi; on bir ilde yaşamlar karardı.

Enkaz çöküntüleri, kurtulmayı bekleyenlerle dolu
Yastayız, dayanıklılık, el birliğiyle birleşme günü
İyi haber bekleyişi, sancılı, yaşamın yokuşunda
Yaşamak adına zamanla yarış, kaybetmeden gücünü
Her şeyi sorgulayan ey gizil güçler, çaresizlik ateşinde
Hiçe varan medeniyetleri; var mı yaşatmanın yolu?

Ateş düştüğü yeri değil, tüm Türkiye’yi yaktı ateş
Gün gibi, hiçbir hatayı affetmeyen doğanın isyanı
Kolon, kiriş, eksik malzemeli yapılar, dondurdu kanı
Bir kristal küre gibi, un ufak olup, parçalandı güneş
Değdi sıcak tenlere buzdağları, yüreklerde pürtelaş
Kimse ölmek istemez ki toprağında, toprağın altında…

Çığlık atar bir geyik, ağıt yakar olanların ardından
Beş yüz yılın öfkesini boşaltır, deprem denen fay hattı.
Halkımız tek yürek olurken, birçok ülke manevi, maddi
Dayanışma içinde; düşlenen seherlerden, şehirlerden,
Kültürel tarihimizi, yeni baştan kazandırma vakti!
Yansa da kavrulsa da yürekler, kurtulmak var bu yangından.

Çağın felaketi, korkunç yıkıntılar, çocuklar, kadınlar
Ölenlerin hiçbir suçu yok ki, tuzaklarla dolu toprak
Tevekkülün ötesi mi bu çöküntüler, kayıplar, canlar
Depremzedeler teselli bulur mu, söyleyin en üst başlar!
Yardımlaşmalar, dayanışmalar; yeniden güneş doğacak
Her gün doğuşunda hep o ürkü, gözlerde beliren yaşalar…

Hatay yerle bir olmuş, asırlık Habibi Neccar Camisi
Viran olmuş Malatya, hasar görmüş Gaziantep Kalesi
Yıkılan nice tarihi yapılar, dağılan kentler, köyler.
Telef olan hayvanlar, tarım alanları, bahçeler, bağlar
İsimsiz çocuklar, bulunamayan canlar… Bir ruh depremi
Kuzey Kıbrıs, voleybol takımına, düşen amansız yazgı…

Yanlış zeminde, eksik malzemeyle, kayırmacı sistemle
Hızla dikine yükselen, yanıltan, gösterişli binalar
Hiç yıkılmaması gereken hastaneler ve de okullar…
Affedilmez imar barışı; ‘devletin akıl tutulması’
Diyenlere isyanla, doğruyu gösterenlere sitemle
Baş kaldırmak mı yoksa bu felaketin ağır faturası….

Dünde doğaya aykırı yapılan hatalar, bir ders olsun
Yarınlara maya olsun, koku yayan bu çaresiz toprak
Analığından utandı, bilimsiz karanlığa ağlarken
Suçluyuz hepimiz, sormadan, sorgulamadan direnmeden
Yalanlı dolanlı güçleri seyrettik, bu nasıl bir düzen!
Ahlakın, bilimin ışığında artık saatler susmasın…

Değişsin yasalar, ruhlar değişsin, doğrunun adı konsun
Coğrafya kaderken çok, keder olmasın; evrensel yasalar
Yaşam hakkı hepimizin, her şey bir mucize, yüce insan.
Kederlere örtü ettik biz umutlarımızı, fedakâr
Hoşgörülü gönüllerin, ortak kültürlerin ışığında
Çadır ve konteyner kentlerde, sabırla ömrü dokumak var! …

Kahramanmaraş, Malatya, Şanlıurfa, Gaziantep, Hatay
Adıyaman, Kilis, Osmaniye, Diyarbakır ve Adana
Elâzığ, sanki zulmün adresi, yerkürenin tuzağına
Kapılıp; yitik canlar, mal mülk, maddi ve manevi kayıplar
Uslardan silinmez elbet, yaşama zorluğu, yapılanma
Çağlardan süregelen kültürü koruyup zoru başarma…

Asırlar boyu kendini zengin kültürle beslemiş şehir
Depremin en çok sana kastı varmış, her yeri kutsal Hatay
Atatürk’ün şahsi davası, öz sevdası sınırdaki ay.
On üç medeniyete tanıklık eden verimli topraklar
Musa Dağı, Musa Ağacı, bir arada ezanlar, çanlar
Yenilmezlikle, kültürüyle yeniden kurulacak HATAY,

Yeniden güneş doğacak, yeniden günaydınlar akacak
Sevgi kuşu kanat çırparken maviliğe, yeniden yaşam
Depremin hüznü sessizde, umut tohumları ekilecek
Döngü çağların anahtarı, meşaleler yol gösterici
Yarına birer öğreti, ruh ve beden protez ağrıları!
Zamanı dinle! Beş yüz yıl sonraya düşecek o zamanı…

Gülşen Şenderin