YAŞ 73’TE A DOSTLAR


Bu kalabalık şehirde hazan mevsimi şimdi
İlkbaharın, yazın coşkusu gülüşlerde kaldı
Ayva sarısı yerler, bahçeler sarı giyindi
Bizim oralarda bağ bozumu çoktan başladı
Şarap kokan dudaklar, ıpıslak sevdanın yadı
Çılgın bir deli yürek, kafesinde gül feryadı
Özleyiş yorgunu düşlere; sabah dar akşam dar.
Güz rüzgârları talan etti yaz tazeliğini
Nerede fesleğen kokan avlular hani nerde;
Tutku çiçeği yasemin, misler döken goncalar.
Gül umudu bağladım Akdenizli işvelere
Yaşanan anılarla var olan bir ‘ben’ masmavi.

Yalnızlık, duygusal acılar, olgunluk bakışı
Kördüğüm olmuş ilmekler, dengesiz akan hayat
Ömür deseninde siyah beyaz zıtlıklar nakşı
Uçuşan sarı yapraklar, üşüyen toprak, heyhat!
İnsan ki, doğup büyüyor, fırtınalara karşı
Evren, umut, mutluluk, devasa büyük bir sınav
Dünyayı paylaşmak var, bitmez dünya çilesiyle
Emeğin örgüsünde çalış, kazan, ye, iç şükret
Erdemli, dürüst bir insan olma felsefesiyle.
Diken dibinde açan, o gül koku mudur umut
Hadi sen de bir yıldız ol, ay güneş kıskansın
Körlükler sona ersin, karanlıklar aydınlansın

Kente kapağı attık, unuttuk yaşamın özünü
Musluktan su içer gibi, içtik köyün hasretini
Komşuluk, dayanışma süregelen gelenekler
İş, aş, geçim derken attırdık zamanın tozunu
Taşla bloklarda arar olduk sevginin yüzünü
Bir savaşım, bir tutunuş, yorgun düşen yürekler
Yaşamayı, sevmeyi öğrenmek, üstün olanı.
Bir dağ köyünde uyandım dağı taşı zümrütsü
Her gün doğuşu, nefes alışı, sona yaklaşım…
Kutladıkça her “Yirmi Dört Kasım” doğum günümü
Mutluluk ötesinde başladı ömrün türküsü
Yaş 73’te a dostlar, mevsim hazan mevsimi!

Gülşen Şenderin