Hani ölüyorsun ya….Bir ameliyathane İki doktor, üç hemşire görüyorum Ne oluyor doktor, diyorum… Hemşireler koşuşturuyor her bir tarafa Kimse duymuyor beni Yaklaşıyorum ortadaki ameliyat masasına O da nesi? Masada yatan ben miyim? Kendimi görüyorum Orada ben yatıyorum Doktor dışarı çıkıyor Ben de gidiyorum arkasından Kapı kapanıyor yüzüme Bir kadın var yüzünü tam seçemiyorum Yüzünü elleri ile kapatmış ağlıyor Sanırım annem olmalı Kapının dışında duruyor Doktor bir şeyler anlatıyor El, kol hareketleri görüyorum Ona ördüğüm siyah atkısıyla duruyor Bu kez eliyle ağzını kapatıyor Boş boş tavana bakıyor Ağlama anne, dökme gözyaşlarını Tekrar giriyor doktor içeriye Koşuyorum dışarı doğru, Belki çıkabilirim düşüncesiyle Yine kapanıyor kapı yüzüme Üşüyorum Allah’ım bu ne soğuk böyle Yavaş yavaş niceden sonra açılıyor kapılar Uzunca ışıklı bir yoldan geçiyorum, Soğuk, yan yana odalar Beyazlar giymiş insanlar, Peki, kimlerdi bu insanlar? Sesler duymaya başlıyorum Her odada bir kapı kapanıyor ve karanlık oluyor Daha sonra çok fazla gelen sesler Ardımda kalıyor Gözlerimi açıyor etrafa bakıyorum Bir hastanedeyim Neler olduğunu anımsamıyorum Gördüğüm onca şey hayal miydi? Yoksa her zaman bilinç altında yaşamayı umduğumuz bir olay mıydı sadece? Öyle bir duygu ki; Anlatılmaz, yaşanması gerek denilen bir cinsten sanki bu olay Uçuyor değilsin, sadece kendin oradasın Diğerleri seni değil, sen diğerlerini görüyorsun Kendini görebilmek bir masada kurbanlık koyun gibi Bekliyorsun derinin yüzülmesini besbelli Siyah beyaz bir film gibi,anlatırlar ya hani… Hayatının gözlerinin önünden film şeridi gibi geçtiğini Öyle bir şey değil, şaşırma sakın! Bu öyle bir şey ki… Ne yeri, ne zamanı, ne hayatı görebiliyorsun Bu öyle bir şey ki… Gariptir ama sanki hep orada kalmak istiyorsun Haber verdiler yukarlardan bir yerlerden Maalesef dolmuşta yer yokmuş Benim seferim belli ki Zaman içinde İleride başka bir tarihe konulmuş… |