Zamandan zamana
Mezar gibi soğuk, duvarları rutubet kokan
Ve attığım her adımında ahşap sesi gıcırdayan bu hüzünlü evde Yalnızlığım ve bir de ben yaşıyorum Sevinç yüklü gözlerinin tuzlu yaşlarını özlüyorum Denizin üstüne inci işlenmiş mavi bir atlas gibiler sanki Vücut denilen bu toprak olacak yıkıntı Yüreğimde acılar, cebimde gözyaşları Yaşamla, ölümün uçurumları arasında Ve yaralı bir kuş gibi çırpınarak ayağa kalkmaya çalışan masumca arzular Çalınan bir rüyaydı benimkisi Deniz yükselip dalgalar yükselince Neşeleri gelirdi çakılların Duyardım uzaklardan Ve hafif bir rüzgar nefesidir zaman Üzerinde hüzün saçan ayın ışığından başka bir renk olmayan Ve elbette hiçbir zaman, hiçbirşeye yetmeyen zaman... |
KUTLARIM...
Taktirlerimle beğendim...
...................................... Saygı ve selamlar.