kadın sesiyle vurulmuş bir adam çiziyorum şuraya
üzerinde kahve tonlu bir takım elbise
dudakları küslükten küf tutmuş
dişlerinde taze karanfil izleri
sanki bitki köküyle boyanmış işkence filmi gözleri
belli narince sokulmuş! ölüme


kadın markiz olmalı ya da prenses!
-az çok bilir; az ya da çok sevilmiş herkes-
burnunda tüyü bitmemiş
o tanıdık yetim nem
ayna kuşlarıyla bile küskün
alnında uzak ülkelerin ayak izleri
hüzün öyle örtmüş ki pelerini
sadece küpeleri cıvıldıyor ışığa
tanıyor olmalı bu acıyı
ki ;kendince; "sevmek" fiilinden bile alacaklı
ayrılalı’beri güneş tanrısına tapıyor
ve bir gün tahsilata geleceğine inanıyor
öyle söylüyor son okuduğu roman

-aşk uçsuz bucaksız çöl sabır sıska devedir-



kimin içinde kendini yutan kara delik yok
sesini, nefesini, ümitlerini tüm değerlerini
ücretsiz bozdurduğu
aşkta belki güzel olan ’dokunana dek’ hayal kurmak
zaten hayat dediğimiz şeyin çoğu da
yenilgiler mezarlığında ayakta durmak!
aynalardan bahsettik hani
hatırlatmak gerekli
insanın aynada göremediği tek şeydir kibri!

-şiir burada bitti -


kısa kesmeli der ustalar şiirin saçlarını
her zihin önüne düşeni alıp gitmeli
siz;
kuyu deliyi taşlar mı diye bekleyenler
sakın akıl sürmeyin okuduklarınıza
bir şiirin eşiği boş adımlara paspastır
soysanız kabuğunu
bir avuç uydurma
bir yığın tarlatansız yalandır!
şair ?

bir taşın içiyle konuşuyor ne zamandır!..







ToprağınSesi



.