Avazım Çıkmıyor
güneş sandıklara kaldırılmış
rüzgarı idam edilmiş uzak ülkelerde ağıdın alfabesini öğreniyor çocuklar yüzlerinde masalların cesetleri serili sofrada duran boş kirli sürâhi kapı ağzında asılı sessiz çığlıklar gözlerde kan sıçramış masumiyet ve cansız siyah-beyaz fotoğraflar... avazım çıkmıyor koştukça rüyalarımda ellerim kuruyor uzanamadıkça perdeleri çekiyorlar gözlerime siyah ve evrenden ağır yumrukluyorum vicdanları kimse açmıyor insanlık ekilen topraklarda taze fidanlar çöplere kurban ediliyor karanlığın yakasında çürüyor nefesim yüzüne tükürdükçe lânetin kahkahayla küstahça böbürleniyor... "yurdum yok" oyununda sokaklar insaf saklandığı yerden çıkmıyor duvarlara gözyaşı sürmüş dul kadınlar doğmuyor şafak, toprak kana doymuyor ölümü giyinmiş dünya barışa soyunmuyor... ✒T.Y. |
Çok çok güzeldi, yüreğinize ellerinize sağlık.
Çok Beğendim.
…………………. Saygı ve Selamlar…