Sakiniyim buz gibi şehrin gecelerinin...

Bana öğretilen o lanet olası
üzgün ifadeyi takınınca,
daha çok Babamın en sinirli haline benzetiyorum
aynada bakışlarımı
Ben olmanın lûtfuna adım atmamışken
ağır virüslere karşı
bağı’şıklık gösteriyordu bedenimdeki değişimler
Başları hafif eğik buğdayların
güneşe olan uzaklığı kadar
uzaktım peynir tabağının
kenar mesafesine
Yüksek yamaçlardan salınan
kardelen çiçeğinin güneşe hasreti kadar
Hasrettim verev kesilmiş saçlarımın
kestane rengine
Cüssem yettiğince boş kağıt karalayıp
ikili konuşmalar yapıyorum yalnızlığın hatsafhasında
S’özleştim gökyüzü(m) ile
gün aymazdan evvel
Yıldızlara basarak
dağınık ahvâlimin sıcak kumsalına bırakıyorum parmak izlerimi
Bir çocuğun kaderi kadar
ürkek bakıyorum kapı deliğinden
Öyle ki;
hayatı içinden çıkılmaz hale getirenlere vecize oluyor yaşam felsefem







Ölü kentin kaçak tütün satıcısı gibi,
ilikleyip iki yakamı,
göğsümde beslediğim sahtelerin
yalanlarını alıyorum avuç içime
Hürriyetini kaybetmeyen dilimin ucunda
bağışlanmayacak onca söz varken
s(k)usuyorum...
İstila etmek
haddinin merhametine kalmış olanları duyumsamıyorum bile artık
Tamam tamam bıraktım,
Bu gece olgular dağınık kalsın
Babasının her dediğine inanmayan
küçük bir kız olarak
karıştım kalabalığına çatlak türkülerin,
kansız höykürmeler peydahladım
ve bıraktım
ruhsuz ârafların buruşuk yanlarına
k(s)ustu
midesi kalkan dilim
Giden durumuna düşmektense
Hep kalan aptalı seçmekle yetindim







Sen, iyisi mi benim törpülenmemiş cümlelerimden kendine iyi bir şiir çıkart,
zirâ öfkemin sesini dinlemeyi itiyat haline getirenlerin
Solumun dibine vurduğu şu vakitte,
Ne çok taşsız mezar var bilsen..
Ne çok başsız insan gömdüm.



zeynn