bütün hikaye toprakta başladı
yaprağıma çıplak güneş kondu
dalıma bin bir kelebek sürüsü
yaşıyordum öylesine ..


nereden başlamalı söze
kalabalığımın iç sesinden mi?
etimi bağışlarcasına
parmaklarımın hissizliğinden tut
dilimin çatlağındaki sızıya aldırmayıp
dünü kaybettiğim an dinmiş acım
güneşin kuruttuğu gölgemin
yangınından içli buluyorum kendimi
gıyabında konuşuyorum, biliyorum
sabah uyandığında susmuş olacak dilim
gülüşüm tenimden çürük
kalbimde ne kadar varsa o kadar verip
ayak ucuna yığıyor serkeş yüzümü zaman
sessizliğimin gölgesinde yaşar giderdim oysa
zihnimi kuşatan geçmiş uyarmasa beynimi
kendi başımın çaresine bakmayı yeğler
yeğler
ken
de
gözlerinde pıhtı üreyen
içimin
öfke nöbetlerini tetiklerdim



ölülerin bile birbirine rahmet dilendiği zamanda
aklımla sınanıyorum
rüzgârın sömürdüğü soluğum
benzimden sarı güneş
ah kırk düğüm boğazımda..
senin için anlam taşımadığımı gördüğümde
şehrin koynuna dalıyorum
tevazudan uzaklaşıyor
çiğ soruların cevabını pay ede ede yutuyorum
bir avuç beyaz bulut aklımda
bağrım taş hükmünde
kemiklerimden keskin bıçağın izleri..
saç tellerimden tut da tırnak uçlarıma uzunan koridorda
babasızlığımın elimi bıraktığı ânı arıyorum
kimsesizliğin kalıntılarının izini sürüp,
uzakların kasvetli yollarında
kuralsız oluyorum
bir o kadar da ürkek..
dünyayı senden ibaret sanmak yanılgısına düştüğümden bu yana
midemde deniz çalkantısı
saçlarımda, babasızlığımın kanlı elleri
avuçlarımdan fallar köpürüyor
havayı ciğerime basa basa soluklanmak için açtığım pencerede
bin bir kelebek sürüsü
hepsi bana, bir günün hatrını geri getirmeli





hayatın süslü çeşmesinden dünkü gün aktı
bugün, bir yıldızdı kayıyor..
yarın?
yarın ne bilecek bu gerçekleri
dahi zamanda kalmadı
nasıl çığlık yarası ki
bunlar son mısralarım gibi kırgınım
bir ciğeri yakıyor ki gece
düş bile kurulmuyor senden..




yarın bir varmış bir yokmuş gibi
herşey sütlimanmış gibi
giderken ebedi maviye bulansın tüm yeteneklerim
bütün hikâye toprakta başladı
bütün hikâye toprakta bitmeli.








Zeynn