Karanlığın tam ortasında
Buzlara sarılmış yüreğim
Sen aklıma düşünce yanıyor alev alev
Yok çaresi
Sen gittin gideli sönmez yangınlar
Özlemin ise dayanılmaz bir hal aldı

Sen beni bırakıp giderken
Temmuz yirmi üçü
Saatler sıfır altı otuzu gösteriyordu
Yüzümde anlamsız bir bakış
Hüzün ve keder kardeş olmuştu
Ondan sonraki saliselerime

Her attığım kahkahada gülümserdin
Senin her gülümsemende içime huzur dolardı
Şimdi ben kahkaha atamıyorum
Huzurun gizlendiği gülümsemen
Uzun zamandır yok

Sen gideli kaç mevsim eskittim
Kaç hüzün denizinde boğuldum
Nice gözyaşları akıttım
Unuttum sayılarını
Bildiğim tek şey
Sensiz bu hayatın ne tadı nede tuzu var

Özlemlerim bir çığ misali büyüyor
Hangini anlatsam
Senin yakan hasretini mi ?
Yanında yaşadığım huzuru mu ?
Bana verdiğin sevgini mi ?
Evet
Kimse beni senin gibi sevmedi babam

Gel desem
Biliyorum gelemeyeceksin
Ben ise
Gelip sadece
Kara toprağına sarılacağım
On dört yıldır yaptığım gibi
Ben konuşacağım ağlayacağım
Sen dinleyeceksin
Belki de yukardan bir yerlerden bana gülümseyeceksin

Kavuşma gününde biliyorum beni bekleyeceksin
Kollarını açacaksın
Bedensiz ruhum küçük bir kız olarak sana koşarken
Yüzünde yine o hasretiyle yandığım gülümsemen olacak
Ben haykıracağım babam canım babam diyerek
Sarılacağım boynuna bir daha bırakmamak üzere
Kulağına fısıldayacağım
Seni çok seviyorum kocaman yürekli adam diyerek