Kocaman bir boşlukta kaybolmak
Karanlıklarda yönünü bulamamak
Sağır dilsiz ve kör yarınlara yürümek
Çaresizliğin içinde uzana bir dal aramak
Küçük bir çocuğun gülüşünde umut demlemek
Geçmişle geleceğin arasında tutsak kalmak
Atılan her adımda tökezlemek

Hani deriz ya hep biz büyüdük diye
Kendimize söylediğimiz ilk yalandır bu
Zamanla doğruluğunu anlayacağımız
Kocaman bir yalan
Hayatımız boyunca hep seviliriz
Ya da sevildiğimizi sanırız
Onlara sırt dönerek mutlu olma ümidi ile
Arkamıza bile bakmadan yürürüz bilmeden
Bir gün yine onların yaramızı saracağını

Çok da umursamayız
Aldığımız darbeleri bilerek
Onların sevgiyle saracağını
Düşünmeden aynı hataları yapacağımızı
Yine de sarıp sarmalayacaklardır
Bizler tekrar tekrar sırtımızı dönerek
Onların gözyaşlarına aldırmadan uzaklaşacağız

Bazen dediklerini anlamayıp
Nefret edip kin kusacağız yüzlerini görmekten kaçacağız
Arada aklımıza geldiklerinde
Arayıp hal hatır sormak için bile
Kısacık vaktimizi olmayacak
Hastalandıklarında
Bizi kandırıyorlar diyerek umursamayacağız

Ama o gün geldiğinde
Pişmanlığın yükü sırtımızda koşacağız
Belki yetişeceğiz son nefeslerine
Belki de son bir kez göremeyeceğiz o nur yüzlerini
İşte o zaman çökecek içimize o acı
İşte o zaman büyüyeceğiz
Omuzlarda vicdan azabımızla
Ve o zaman anlayacağız
Kimsesizliğin ne kadar acı olduğunu

Hiç kimsenin onların yerini tutmadığını
Ne eş ne de evlat onlar gibi olmayacağını
Onlar gidince çöreklenecek kocaman bir acı
Solumuz buz kesecek ağlayamayacak
Boğazımızda bir düğüm ile devam edeceğiz
Onların yokluğunu sindirmeye çalışacağız
Başarıya ulaşamadan

İşte bir çocuk
Kaç yaşında olursa olsun
Anne ve babasını kaybedince büyür
Solunda çok derin hisseder kimsesizliğini
İçi üşür gözyaşları ile soğuk toprağa sarıldığında
Sonunda bende büyüdüm işte
Kimsesizliğimi içimde büyüterek
Soğuk bir mezar taşına sarılarak
Ben de büyüdüm annem
Ben de büyüdüm babam ……..