soğuk bir geceydi
şehre asık suratlı yağmur yağıyordu
tenimden sızarken tuzlu kin
terk ettiğim zaman küstahça gülüyordu
tarih tekerrür sınırında beklerken
alışkanlıktan belki
sessizliği dolduruyordum avuçlarıma
güneş günü getirmiyordu
ruhum gibi hep katran
öldürdükçe çoğalan içimdeki düşman
bitmeyen bu lanet savaş
git gide artan bir yalnızlık
taşımakla bitiremedim
musallaya cenazeleri ...

---




Ne oldu tanıyamadın mı kendini
suratını asmaktan kırılan yanağını
tanıyamadın mı
bir uyuyup
gece yarısı uyanan gözlerinin mor halkalarını


sen yaptın
sen kovdun herkesi yanından
bu yalnızlık ruhundaki karanlığın eseri
neden izin vermiyorsun güneşe
neyine gerek
neden saklanıyorsun
neden kaçıyorsun insanlardan
bu korkun neden



hadi konuş bakma öyle
yüksek sesle söyle
deki yoruldum bıktım
neyse neyse haklısın
haklıydın
hemde hak etmişlerdi değilmi



oysa eşlik etmedinmi bir zaman acılarına
sonra baş başa kalmadınmı olanlarla
ulan kalk git karşımdan vicdan
koşar adım ve yüzüme bakmadan
öfke sızıyor şakaklarımdan




infilak ediyor beynimde kurulmuş hayaller
kirli ayaklar dolaşıyor gölgemin şehrinde
hayatın kalbindeki kayıttan düşüyorum
kötüyüm insanlığın siyah aynasında
deliriyormusun yoksa
neyin nesi bu kendinle konuşman...