Küçüktür, “kim ne der” korkusu.
Gömüldü aşkın ilk canlısı.
Bizden sorulmaz mı? Namusu,
Olmaz köyün delikanlısı…

Nasipsiz tutku, faka bastık,
Çözemedik ki, kalbimizi.
Umudu salıncağa astık,
Söylemedik sevdiğimizi.

Sen, zorda gelse içe sakla,
Zamanı geçmiş anımızı.
Yüz kızarırdı, gelse akla,
Otlatırken hayvanımızı.

Düşlerimin minik güzeli,
Boş mu acep, uzanmış elim.
Sızlar mı? vicdanın bir yeri,
Oku, dokunur mu şiirim.

Küller bürünmüş, sırlı yatmış,
Geçmiş yazdık ama deftere.
El yaşamlara elin atmış,
Bendensiniz der Karadere.

Varsam, anılar zihni sarar,
Sular, hasreti sere sere.
Göz dolar, yitikleri arar,
Sen, sağ olasın Karadere..

Damakta tat, başını eğmiş,
Anılar suskun yâd ellerde.
Geçmiş hasreti, bir ukdeymiş,
Yaşıyor yaşlı gönüllerde…

Olmaz gönlün, bazen fermanı,
Çile-hasret, sevdaya yar.
Şimdi helalleşme zamanı.
İnsanın insanda hakkı var.

Körpe gözün bakışlarında,
Evcilikte, uyutamadım.
Hayatın son akışlarında,
Köylüm kızı, unutamadım…
Mayıs-2016


(İçeriğini bir yaşlı dostun anlattığı, arkadaşının sevdasından almıştır.)