ŞairŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Kırılmış çocukluğunun da şairliğine ithafendir sevgili dostum.
Şairim
bir urganla astım kendimi o derin sularda, çıt çıkmadı bedenimden istedim ki son defa okşasın başımı rüzgar, çağırdım yüreğimin ormanlarından hemen onu Şairim bir aşkla bölüştüm yüreğimi bundan kalmadı yarısı da gitti elimden o son varlığım da çürüdü adeta göz çizgilerime kustum esrik şiirlerimi bende Şairim biraz kırgınım ya da hiç değilim tek parça yaşayabilmiş parmaklarımı da eski bir kalemden ödünç almıştım o da gidiyor ölümümün peşinden Şairim kırılmış bir enstrümandır artık kuşkuyla ellerime aldığım. kırk kapıdan geçip bulduğum o tek ve gerçek olan saadeti de göremeden öleceğim belkide Şairim yaşasın ey hayat! diyemeden buruştu elimdeki umut şimdi koca bir hiç susmuş tenimde kanımda gezinen hüznü bulmuş |