DuvarNe zaman mutsuz olsam bu duvar üzerime çöküyor elleri dirsekleri çenemi delecek haddinden fazla yağmur taşımışım gözlerime hangi kalabalığa girsem yalnızım sen beni düşünme ben seni öyle çok düşünüyorum ki bazen yüzüm kadar sarıdır içimde çürüyen badem çiçekleri ve düşünüyorum ne zaman mutsuz olsam bu nasıl yitirmek üzereyim kalbimi derinden bir ah saplanmış ki üç bin küsür yaşında delidir biraz samimi buluyorum yüreğimi sen anla tadı kaçıyor yaşamın ben her zaman böyle şair sevmez şiir gibi eksik bir tarafım solumu dönsem kendime rastlasam sana rastlasam daha üzülmemiş bir şehirde ve ölsem karnımda üç bin küsür yaşında bir jilet aşkından körelmiş bir şarkı açılsın çünkü zaman aksada sen hep kalırsın. |