Kalmanın da gitmek olduğunu öğrenenler-İçin-

Gidiyorum işte ardımda ayak
İzim kalmasın diye mırıldandım o büyülü
sözcükleri yollara
ve serpiştirdim yüreğimi renksiz
boz bir ormana doğru

Gidiyorum işte ulu orta
kalmıştım, yalnız,
Irmaklar akıyordu yüzümden gövdeme.
diktiğim kiraz ağacına üzüldüm
sele kapılıp gitti oda yazık
ölümün nemli sürgününe kaldı yaprağı


Gidiyorum işte bir büyük esinti bu
hiç bir kent yıkılmaz ardımdan
kadınlar gözyaşlarıyla dövmezler yiten aşkını
sefil, ayrılığıma üzülüyorum sadece
mertçe savaştımsa da yenildim
garip bir yenilgidir aslında o da


Gidiyorum işte buğulu camlarda,
kalmasın izim.
tasamı aştı yorgunluğum bunca,
kirli kalplerin arasında bağsız olmaktan.


Sen ey sevgili kadın
yitirdiğim tek şeysin belki
ardımda kalan yüzünü
göremeyeceğim duvarların köşelerine,
bıraktığım titreyen gölgeler arasından.

bilmeyeceksin ne kadar çok,
mevsimdin bana, düş gibi eşsiz.

kutlu kılın artık çehrelerinizi bir çerçeve
Sen/siz ve biz! denilen adına

işte gidiyorum bunca ağır,
yüreğimde kalmasın ardımdan.