mor hüzüngel(me)sende olur(du) yüzünü yüzüme döndüğünden beri gözlerimi içiyor her rüzgar üşüyen buseler gibi dudak kıvrımlarımda buruşur sözler bir ayrılık ayazı ki bu şehir gibi düşlerim yanar küskünüm sana dön/me geri ki üzgünüm değil ki ellerim kırık bir oyuncak rengi sevmiyorum artık parmaklarımı sev(m)iyorum ki seni adım başı hep oyun sesi üstüme yansıyan gölgen tam cinnet rengi izlerini taşıyan her mavi sana y/iten yollar hep sen di gibi bıktım ki tersinden uyanmış gözler gibi ateş kirpikler kırık dökük günler yönsüz bu h/iç yollar aklı bozuk şerler hep sana koşmaktalar silmeli diyorum gibi sökmeli yüzünü göklerden bu mavi dili sen kokan her şiir terk etmeli bu şehri susmalı şimdi sesin yüzü yırtıldı bu şehrin güvercinler ağlarken yuvasında t/aşkın içimin ürkekliğine gömül melisin gibi üşüdüm değil ki geri ver ellerimi öldür bu şehri oyun bitti sen hep gibi ben h/içti sev(me)dim gibi say ki ... my |