Yetim ve Öksüz Kalmış Şiirler

Sýcak bir bahar nefsinde bir gül gibi açýldýn.
Kapalý kapýlar bir bir açýlýverdi gözlerinin ýþýðýndan.
Tüm sonbaharlardan, soðuk kýþ gecelerinden ve yalnýzlýktan,
Bir kurtuluþ damlýyordu, sararmýþ takvim yapraklarýndan.

Gece, gündüz demeden bir arslan gibi kükrüyor,
Daldýkça dalýyordu, aþk okyanusunun tâ en derinine.
Bir kuþ gibi rüzgara, fýrtýnaya inatla yükseliyordu gökyüzüne.
Çýrptýkça yükseliyor, daldýkça dalýyordu sevda ülkesine.

Bir nefes uzaklýðýnda üþüyen yürekler,
Uzun boylu, karanlýk entarili geceler,
En acý, en sessiz dökülen mavi bulutlar,
Dört nala kaptýrmýþ geliyordu, gönül kaleme.

Bir evlat gibi yetim ve öksüz kalmýþtý þiirlerim.
Ben yalnýz, yýkýk ve harabe bir evin bodrum katýndan,
Elinde aðlamadan duramayan bir kalemden,
Dökülen mürekkep damlalarýyla, düþüyordum zamandan.

Ýbrahim Halil ÖZLÜ

Saat: 00.34
Tarih: 05.01.2015
Sosyal Medyada Paylaşın: