Hoş Geldin 2015

Þehrin en kuytu,
En karanlýk,
En pis sokaðýnda
Yalnýzlýðýna bürünmüþ,
Bir çocuðun yalnýzlýðýna iliþiyor gözlerim.

Kanadý kýrýk bir kuþ gibi,
Damla damla düþen zamanýn,
Sayfa sayfa idam edilen takvim yapraklarýna inat.
Ayakta kalmak için mücadele eden,
Bir çocuktu bu.

Sürüsünü kaybetmiþ bir ceylan yavrusu gibiydi.
Hangi yöne gideceðinden habersiz,
Ne yapacaðýný bilmiyor,
Ve sadece sýrtýný duvara verip,
Sabah akþam demeden o sokakta,
Gelen geçeni izliyordu.

Bazen birkaç çocuðun,
Hakaretlerine maruz kalsa da;
O kendisine edindiði mesleðin peþindeydi.
Yani sessizliðin.


Gökyüzündeki ateþ topu yorgun düþmüþtü.
Yavaþ yavaþ üzerine,
Kalan mý kalýn,
Karanlýk mý karanlýk,
Bir örtü çekiyordu.
Herkes bir yana koþup duruyordu.
Kimsinin elinde þapkalar, maskeler, hediyeler...
Kimisinin elinde de yemekler, çam aðaçlarý...
Yüzlerinde bir tebessüm bir tebessüm...
Þehrin ön safhasýndaki bu insanlar.
Nereden bilebilirler ki yalnýzlýðý?
Suskunluðu?
Gözyaþlarýný...
Evet.
Her damlasýnda cehennem azabý çektiren o,
Gözyaþlarýný kim bilebilirdi ki?

Yalnýz kalmýþ, aðlamýþ, susmuþ...
Bundan kime ne ki?
Ne diyor þair;
’ Herkes kendi penceresinden bakar dünyaya.
Kimse, kimsenin penceresinden bakmaz dünyaya.’

Saat tam gece yarýsýdýr artýk.
Birden gökyüzünde ýþýltýlar,
Evlerin duvarlarýndan kaçýþan sesler,
Sokak ortasýnda ayyaþlar,
Hep bir aðýzdan
’ Hoþ geldin 2015 hoþ geldinnnn.’
Seslerini iþitince çocuk.
’Ne oluyordu?
Bunlar neye seviniyordu ki?’
Ahh ahh bu deli sorular...
Cevapsýz kalan bu deli sorular...
Ne bilsin yeni yýlý,
Ne bilsin 2015’i.

Ýbrahim Halil ÖZLÜ
Sosyal Medyada Paylaşın: