ZEYNEP...!

Zeynep...!
Hüzünlü bulutlarýn gözyaþýdýr.
Toprak özler,
Bitki özler,
Çöl özler,
Ve Ebu’l As.
Attýðý adýmda ’’Zeynep...!’’ der.

Zikre dalar ansýzýn.
Þuurunu kaybedercesine,
’’Zeynep...! Zeynep...! Zeynep...!’’
Bülbül iliþir omuzuna, Ebu’l As’ýn.
Ebu’l As habersizdir.
Ürkmüyor bülbül,
Uçmuyor yerinden, göklere.
Ebu’l As’ýn Zeynep’inden,
Mekke’nin en güzelinden,
Peygamber kýzýndan,
Haticetü’l Zehra’nýn göz bebeðinden,
Geliyordu o bülbül.

’’ Ey Ebu’l As!
Ýþit!
Zeynep, Ebu’l As hasreti çeker.’’
Ebu’l As’ýn içi kýpýr kýpýrdý.
Sevdiði,
Karanlýða aydýnlýk saçaný,
Uçsuz bucaksýz diyarlarýn,
Batmak bilmeyen güneþi,
Teyze kýzý Zeynep’i
Ona özlem duyuyordu.
Kafasýný kaldýrdý ve;
’’Zeynep’im...!’’ diye iç çekince,
Bulutlar haykýrdý,
Hep bir aðýzdan.

Ýbrahim Halil ÖZLÜ


Sosyal Medyada Paylaşın: