Kaybolan Samimiyet

Günün yorgunluðu vardý gözlerinde.
Adýmlarý bir hammal adýmlarý gibi;
Aðýrdan aðýra ilerliyordu.
Dudaklarý kurumuþtu adeta.
Elindeki su þiþesinden su içmeye dermaný yoktu.
Susuyordu.
Ayaklarý kendisini kaldýramýyordu.
Bir köþeye geçip,
Kaldýrým kenarýna elindeki defterleri indirip.
Uzunca bir nefes aldý.
Diyaframý alabildiðince nefesle doldurmuþtu
Bir solukta aldýðý nefesi parça parça çýkarmaya baþladý.
Ayaða kalkmaya yeltendi.
Lakin yorgundu.
Dermaný yoktu.
Bir müddet beklemeye baþladý.
Ne kadar masumdu bir bilseniz.
Öylece oturmuþ çevreyi izliyordu.
Yüzündeki doðallýk,
Gözlerindeki samimiyet,
Yüreðindeki sýcaklýk,
Kalemimi aðlatmaya yetmiþti.

Tren istasyonuna yakýn,
Harabeyi andýran bir evin,
Birinci katýnda kahvemi yudumlarken,
Penceremin kenarýndan perdeyi aralayýp,
Uzun uzun seyre dalmýþtým.
Bu yabancýyý.
Her hareketi ayrý bir ilgi odaðým olmuþtu.
Hele o tatlý mý tatlý,
Þirin mi þirin 5 yaþýndaki çocuða elini uzatmasý,
Onunla oynamasý,
Onu kucaklamasý,
Onu öpmesi,
Annesine ders verir gibi bir þeyler anlatmasý,
Ýçimi kýpýr kýpýr ederken,
Yüzümde bir tebessüm oluþu vermiþti.
Belli ki çocuk yorulmuþ;
Annesi de dinlenmek istemiþ.
Çocuktan ayrýldýðý zamaný hiç unutmam.
Sanki kendi çocuðundan ayrýlýyor.

Þöyle bir saate bakar gibi oldu.
Ve zamanýn su gibi akýp gittiðini gördü.
Hemen toparlanýp, yola düþmeye koyuldu.
Gidiyordu,
Gözlerimin önünden,

O samimiyet,
O içtenlik,
Kaybolacaktý.
Bir daha görünmeyecekti.
Ne yapmalýydým?
Ýçim içimi kemirirken,
Adýmlarý benden uzaklaþýyordu.
Koþa koþa aþaðý indiðimde,

Adýmlarýndan geriye bir iz kalmamýþtý.
Gitmiþti.
Ve kayýplara karýþmýþtý...

Ýbrahim Halil ÖZLÜ

Saat: 16: 56
Tarih: 10.12.2015
Sosyal Medyada Paylaşın: