SON

Bu sözcükleri kanýmla yarattým,
evet, acýlarýmla yarattým bu sözcükleri!
Anlýyorum sizi dostlar, her þeyi anlýyorum.
Benim olmayan sözcükler girdi araya,
anlýyorum sizi dostlar!
Havalanmak istiyormuþum gibi
kuþlarýn kanatlarý, bütün kanatlar
imdadýma yetiþti,
iþte benim olmayan bu sözcükler
ruhumun bu karanlýk esrikliðini kurtarmaya geldi.

Þafak,
sýkýntý düðümlerini boðazýmda hiç
bu kadar sýkmadý sanki.
Yine de
kanýmla yarattým, evet, acýlarýmla
bu sözcükleri. Yarattým onlarý!

Neþe için sözcükler yarattým
alev alev bir taçken yüreðim;
çivileyen acýnýn sözcüklerini,
sizi kemiren içgüdüleri,
tehdit eden atýlýmlarý,
sonsuz istekleri,
açý kaygýlarý,
ak þemsiye çiçekleriyle dolu kýrmýzý bir toprak gibi
çiçeklenen ömrümü örten aþk sözcüklerini.
Ýçimden taþýyorlardý. Hep taþmýþlardýr.
Çocuk, acým çýðlýktýr
ve sevincimdir sessizliðim.

Daha sonra unuttular gözler
herkesin yüreðinin rüzgarýyla
süpürülen gözyaþlarýný.

Þimdi söyleyin bana dostlar
nereye saklandýðýný
hýçkýrýklarýn bu buruk öfkesinin.

Dostlar, nereye saklandýðýný sessizliðin,
hiçbir kulak, hiçbir bakýþ
kendisini suçüstü yakalamasýn diye.

Sözcükler geldi ve bir þafak gibi
bastýrýlamaz yüreðim parçalandý onlar arasýnda,
asýlarak uçuþlarýna,
sürüklenip, çekilip kahramanca kaçýþlarýnda,
terkedilmiþ ve çýlgýn ve onlar altýnda unutulmuþ yüreðim
ölü bir kuþ gibi, kanatlarýnýn gölgesinde.

Sosyal Medyada Paylaşın: