ÇOCUKLUĞUN TAŞRASI

Çocukluðun taþrasý, romantik balkondan seni yelpaze gibi açýyorum. Eskiden
olduðu gibi sokaklarýn terk ettiði ben, terkedilmiþ sokaklarý inceliyorum.
Düþ darbeleriyle dövdüðüm küçük kent, kýpýrtýsýz varlýðýndan
beliriveriyorsun. Köpüðün kýyýsýnda uzun ve aðýr adýmlarla topraklarý ve
otlarý çiðneyerek, daha yeni boyanmýþ bu gök altýnda büzüþmüþ sen, bir tek
sen geceyi kaçýran taþlar atabilirdin. Böyle yarattýn kendini, yalnýzlýkla
yoðrulmuþ, iç sýkýntýlarýyla yaralý, yürüyerek, yürüyerek kederli
kasabalarda. Neye yarar eskilerden söz etmek, neye yarar unutuþun
çamaþýrlarýný yeniden giymek? Yine de gölgen büyük ve kara, çocukluðumun
taþrasý. Büyük ve kara kasaba gölgen renksiz soðukluðun, kuzey rüzgarýnýn
öpücüðü altýnda. Ve güneþli, beklenmedik, tatlý günlerin de var bir baþak
gibi sallanarak nemden çýktýðýnda zaman. Ah! sularýn yükselmesinin korkunç
kýþý, babaannem ve ben titrerdik aklýmýzý kaçýrasýya titrerdik. Her yandan
yaðan, kederli ve savurgan, bitmek tükenmek bilmez yaðmur. haykýrýrlar,
aðlarlardý ormanlarda yitmiþ trenler. Rüzgarýn çevrelediði tahta evler
çatýrdardý. Rüzgar þaha kalkmýþ ayaklarýyla pencereleri uçururdu, yýkardý
çitleri; þiddetli, umutsuz, arazi olurdu denize doðru. Ancak tertemiz
geceler de vardý, güzel havanýn yapraklarý, kusursuz yýldýzlar içine
sokulmuþ karanlýk gökyüzü. Aðýr kaldýrýmlarda, alacakaranlýkta ya da
unutulmaz sabahlarda genç kýzý elinden tutup gezdiren aþýk oldum. Söylenmiþ
onca sözcük nasýl anýmsanmaz? Çiçek gibi açýlan öpücükler, dalgalanan
çiçekler her þey bitse de. Fýrtýnayla yüzleþen ve acý kanatlarý altýnda
aðzýný güçlendiren çocuk seni destekliyor bugün fýrtýnadan sonra büyük bir
aðaç gibi nemli ve sessiz memleket. gizli saatlerin elinden kaçmýþ, herkesin
tanýmadýðý çocukluk taþrasý. Son yaðmurla ýslanmýþ yapý iskelesine uzanmýþ
yalnýzlýðýn bölgesi, bir geri dönüþ barýnaðý olarak öneriyorum seni ömrüme.



Sosyal Medyada Paylaşın: