ATLAR
Pencereden atlarý gördüm.
Berlin’deydim, kýþtý. Iþýk
Iþýksýzdý, gökyüzü yoktu gökyüzünde.
Havanýn aklýðý ýslak bir ekmek gibi.
Ve penceremden boþ bir sirk
Kýþýn diþleriyle kemirilmiþ.
Ansýzýn bir adamýn yedeðinde
On at göründü sislerin içinden
Çýkarken titremediler, ateþ gibi,
O saate kadar bomboþ olan
Evreni doldurdular gözlerimde. Görkemli, yangýnlý
Uzun bacaklý on tanrý gibiydiler,
Yeleleri tuzun düþlerini andýrýyordu.
Portakaldan ve evrenlerdendi saðrýlarý.
Baldý derileri, amber, yangýn.
Boyunlarý gururun taþlarýndan
Oyulmuþ kulelerdi,
Ve kýzgýn gözlerine güçlü bir dirim
Eðilmiþti bir tutuklu gibi.
Ve orada sessizlikte, ortasýnda
Günün, kirli ve daðýnýk kýþýn
Haþarý atlar kan,
Uyum ve yaþamýn kýþkýrtýcý gömüleriydiler.
Baktým, baktým ve yeniden yaþadým:
Kaynaðýn, altýn dansýn, gökyüzünün,
Güzellikte yaþayan ateþin
Orada olduðunu bilmeden.
O kapanýk Berlin kýþýný unuttum.
Ama atlarýn ýþýðýný unutmam.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.