Deli bir kalbin hikayesidir bu…
Geçmiþin yaþlý atlarla uzaklaþtýðý þehirlerde ölü çocuklar kaldý
Gözyaþýnýn heykelini dikip öldü anneler
Þarkýlar sokaklara sýðmýyor artýk Golha,
Çýkmaza sevdalanmýþ bir savaþ ve göðsünde taþýdýðý ikiyüzlülüðün madalyonu
Geleceðini geçmiþini diziyor kurþuna korkunun gölgeleri
Tanrýnýn ve merhametin
Geceye ölüm yakýþýr diye giydirdiler acýyý, sonra uyudular topraða
Kuyulardan kemikler çekip gömüyoruz aklýmýzýn karmaþýk uyuþukluðuna
Sonra bitip tükenmeyen bir yolun türküsünü istifliyoruz Golha
Onurlu bir yaþam dileyen bir halkýn harabe yuvalarýna
Suskunluðuna çocuðunun ismini vermiþ anneleri
Daha bir seviyoruz, yamalý kucaklaþmalarýmýzla.
Yaþayarak tüketenlerin kahkahalarýyla tükenenleriz
Yerimizi yurdumuzu unutunca ölmeye ant içtik, yerimizi yurdumuzu unuttuk
Korkuyorum Golha
Korkuyorum çünkü artýk umudun gözleri baðlý deðil; kör!
Karanlýða da alýþamayýz, üþüdüðümüzü söylesek gelip yakacaklar ocaðýmýzý
Vurulup düþmek yetmiyor artýk, parçalayacaklar
Daðlarýn kalbi de artýk yaþlandý, daðlarýn kalbi küçüldü
Yaþamýn aðýr yanlarýna koyup duruyoruz gözlerimizi,
Gözyaþlarýmýzý taþýyamýyoruz artýk
Bekliyoruz Golha
Onlar zulm tapýnaklarýnda Tanrýyý ayartýrken.
Kuyular, kuyular, kuyular, hepsi birer kuyuydular
Kýydýlar çocuklara, bahara ve inanca
Yazmasýnda ananýn ölümün coðrafyasýnýn allý moru
Yazmasýnda kayýp bir hiçlik
Gözyaþýnýn kanlý heykelleri
Yýkýlmýþ þarkýlar ve nefretin yarasýz kýlýcý
Acýya yazýlmýþ her kader Golha, acýyla var olmuþ her hayat
Vatansýz kalmaz mý küçük bir mezar bahþedilince topraða?
Nedim KARDAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.