Kamburu çýkmýþ kelimelerden þiir
Yüzümün mavi türküsüne ince bir fýrçadýr
Gümüþün, zehrin ve eþiðin
Yýkýlýrken bilhassa, suskunluðun acýmýþ bilekleri
Ömrüme sinmiþ çürümüþlüðüdür dilin
Kayýp bir hafýzanýn aðzýnda demirin sonsuz tarihi
Kýlýcýn günahý ve mapusluðun hikayesi
Bana ayrýlmýþ hayatýn sancýlarýdýr Elya.
Kör olmanýn söküðünü yokladým yüzünde
Ellerime düþman kesildim, gözlerimi giydirdim daraðacýna
Elya, ölüm dediðin bilmecenin sabahýný soldum
Alnýmda günahsýz bir yürek atýp durdu
Sonra bir þeyler devirdim ruhumun ayýk yanlarýna
Aðladým Elya,
Kývrýla kývrýla kahpe bir yýlanýn uðultusuna
Ölümü öptüm gözlerinden senin dudaklarýnla.
Güneþe deðin eðilmiþ bir aðacýn gölgesini çizdim
Konuþmayý unutmuþ bir rüzgarýn þaþkýnlýðýyla
Penceremi sýrdaþý bildim karanlýðýn, buðular sürdüm
Iþýðý hiç kapatmadým Elya
Bir vakit ötesinde çaresizliðin, uçurumlarý göresin diye
Gücüm yok seni tutmaya, kollarýmý yasakladým kavuþmaya
Uzak dur benden, sadece ýþýðýmý anla
Þu öldüremediðim yokluðunun karanlýðýný
Ne olursun, ne olursun artýk hayra yorma!
Yüzüm iþçisidir sevdanýn,
Sevda kýmýl kýmýl hasretin anavataný
Ne zaman yaralarýma dokunsam bir mülteci korkusundayým
Önüm arkam yanýlmanýn örsü
Bir yer var gidemiyorum; acýlarým en uygunsuz vaktidir direnmenin
Bir çiçeðe özenmenin çölüne dönüyorum
Ve sen küllerini aldatan bir kuþun sesini giyiyorsun
Anla Elya!
Bir daha doðuramam seni.
Gülüþünün o kadife sessizliði
Soyunup koynuna girerken düþüncelerimin
Bir intikamý taþýyamayacak kadar hala seviyorum seni
Beni unutmuþ þu köþe baþlarýnda, yaðmurun ardýndan bakýyorum
Yokluðunun yaþlandýrdýðý þehre
Ah Elya
Ben sevmenin þenliðini senden alýp büyüttüm þiirde
Sende unuttum her bir býçak yarasýný namertliðin
Herkesin bir gitme payý vardý senin yoktu
Herkesin bir kalma hakký vardý senin çoktu
Gittin, hiç anlamadan gittin
Beni almadan,
Beni sarmadan gittin...
Nedim KARDAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.