İncitir yağmur damlası
Kalbimdeki çöl güllerini
Alışmış gözlerim oysa yeşiline umudun
Türküsüne huzurun, rengine suyun
Vaktin nasırlı ellerine sürüyorum yüzümü
Yüzüm bir kırık aynanın mezarı
Yakın ışıkları, karanlık büyüdükçe büyüyor
Karnında huysuz gecenin
Kör oluyor ellerim, gözlerim bir yağmur damlası.
Yakın ışıkları
Çiçeğin karanlığından, suyun karasından
Güzel sözlerimi alın
Gözlerime çocuk sesleri ekin
Gülümsemeler budasın bu yalnızlığı
Bir yeminle başlayan o büyük cümbüşü aşkın
Umudun sonsuzluğuna karışsın
Yakın ışıkları
Güzel sözlerime dokunsun sevdanın sarısı.
Ne isyanım vardır karına kışına her demin
Ne gülün gecikmiş doğumuna
Ulu orta yerde geçmiş zaman kipinden düşen bir damla
Yahut bir kuşun göğsündeki harede
Kendi kabuğuma sevda sözleri yazıyorum
Karanlıktan sonra ışığı da isterim üzülüşüme
Bir bildiğiniz yoksa yakın ışıkları
Yüzüp duramam boğulmak için girdiğim bu düşte.
Varmak, bir öyküdür
Herkesin uzaklaştığı kendisinden
Yokluklar, ışıklar ve uzaklıklar örter üstünü kalbimin
Çatladı çatlayacak tohumu efil efil rüzgarın
Üşümek de karanlıktır, üşüyüp ölmek de çaresizlik
Işıkları yaksın elleriniz,
Beni kaldırmayan yerden, bana acımayan
Yakın ki incitmesin yağmur damlası
Kalbimdeki çöl güllerini.
Nedim KARDAŞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.