Web Zaman Damgası

Seninle Yaşamak

Sana, göğsüne kurşun saplanmış bir kentin kalbinden sesleniyorum
Selam olsun ey yâr…
…
Bugün 1 Ocak
Buralarda gün hep uzun,
Geceler uzun
Bir yetmiş üç boyunda her bir hüzün
Ve benimle yaşıtlar komşumun acıları
Ayakkabı vitrinlerinde çocuk bakışları hep aynı renk
Hep aynı yarım kalmış yaşamaklar
Yoksul bebeler ölümlere direniyor kundaklarda
Ve benim tek geçim kaynağım senin varlığındır
Sevginle besleniyorum…
Ve ne zaman bıksam kendimden, gülüşün geçiyor mahallemizden
Yüzümü avuçlarıma alıp ölmesem mi diyorum!

Gözleri ağrıyor geceleri ayın
Ve yıldızların başı dönüyor bazen
Kuyulardan iple çekiyorum uykuyu
Dökmek için gözbebeklerime
Ve sürmek için kirpiklerime
Görsen karanlıkla nasıl savaşıyorum
Ne halde yaşıyorum
Görsen!
Ve bazen pes ediyorum yaşamaktan
Sonra, gülüşün geçiyor mahallemizden
En uzak ufka dalıp, ölmesem mi diyorum!

Yorgun bir balığım bazen, sığ bir denizde
Bazen küs bir serçe,
Göğün karın boşluğunda yolunu kaybetmiş
Yüzümde ruhsatsız, gecekondu bir gülüş bazen
Her an yıkılmaya muktedir
Papatyanın beyazı, karanfilin alı yitik,
Ve bir adım daha atacak hevesim bitik oluyor bazen…
Sonra, gülüşün geçiyor mahallemizden
Umudun koynunda kalıp yaşasam mı diyorum!

Sana, göğsüne kurşun saplanmış bir kentin kalbinden sesleniyorum
Sevginle besleniyor
Gülüşünle süsleniyorum
Yaşamak güzel seninle
Seni seviyorum…

01.01.2019

S.U.

Serkan Uçar