Web Zaman Damgası

ÖLÜNÜN KALBİ

Kurulu bir saat
Hep aynı vakitte uyuyup
Aynı vakitte uyanan bir çile
Ya bende kamçılarla iz bırakan
Ya ben bir kamçı
Yutkunduğum akrep ve
Başımı döndüren yelkovana sarılıp
Zemberek tohumlar üflettiren

Kulaklarımda bir ceset var
Belki görmüş geçirmiş yılları
Belki daha yeni terlemiş taze bıyıkları
Çınlar durur ve çınladıkça vurur sillesini
Uyanırım
Hiç görmediğim hiç bilmediğim bir şehirde
Yürürüm ayaklarım doğduğum gibi

Aharlanmış burukluklar kapladı dört yanımı
Yanmayı belleyen
Bilebilir mi yakmayı?

O kızarmış isyanları bilir
Bilir ve bağırır koparcasına ses telleri

Bir gemiye koyup kendini
Panamada bırakır o ilk ağ saç telini
Otuzundan evvel yetmişini görmüş
Yeşil gözlerine tonlamıştır dönemeçleri

Gitmek değil gelmek acıdır
Öyle ki giderken sökülen bir kalbi
Dikersin dikenli tırnaklarınla
Peki o kalp, eskisi gibi midir?
Hayır!
Asla eskisi gibi akma kanı
Çünkü o artık bir ölünün kalbidir