GÖLGEN
GÖLGEN
en derin yitişlerde hiçliğine yüz sürdüğüm sevgili bil ki gölgen devinir içimde öyle ki kıtalar arası yokluğuna uzanırken ellerim damıtır okyanuslara katreler kirpiklerim yeminler olsun ki sitem etmiyorum sensizliğe yeter ki elimden alma sana kurduğum düşleri ben gölgenle de mutlu olurum bulutlar iner bazen gözlerime yanar gözbebeklerim gölgen görmesin diye gözyaşlarımı ağladığımı bile gizlerim kendimce mutluluğu iyi oynarım taktım mı yüzüme çirkin maskeyi kimseler anlamaz bilmezler içimde kopan fırtınayı medcezirler olur batan gam yüklü gemiler yanan limanlar hangi yanğından geçtiğimi umursamam sen bende sevgi ben sende hiç olurum ve küçücük devinimlerle büyütürüm içimde sensiz gölgeleri Efkan ÖTGÜN |