AH BE ÇOCUK

Ah be çocuk,
Ne zaman düştü kirpiklerine umutsuzluğun gölgesi?
Ne zaman zehirler sürüldü ağzındaki emziğe?
Kim söndürdü güneşi gözlerinde söyle?

Dudaklarında karadut morluğu,
Söyle denizde hangi dalgalar öptü seni?

Ah be çocuk,
Söyle, hangi düş’e yolculuk?
Dalgalarla boğuşurken,
Hangi umudu kaçırdın.

Hangi martıyla kavgalı,
Hangi martının özgürlüğe uçan kanadıydın?

Yok muydu yanında Cennet saydığın anan?
Hangi günahın ateşine su taşımaktaydı?
Neredeydi baban?

Sen dualar ettin de,
Görmedi mi seni?
Uzatmadı mı elini?
Söyle,
Hangi Tanrı yaratmıştı o körpe bedeni?

Ah be çocuk,
Benim de yüreğim yandı!
Hani dünya dur durak bilmeden yürüyeceğin iki kapılı bir handı?

Ne tez açıldı son kapı?
Ne tez yüzüne kapandı?
Ne çabuk örtüldü üstü ömrünün?

Sen ölümden kaçarken,
Hangi kulaç oldu ecelin?

Umuda yolculukta,
Sen yaşama kulaç atarken,
Hangi martı duymadı kesilen nefesini!
Öyleyse kime,
Hangi ölüme çığlıklar atılıyordu?

Yazık!
Dünya kör.
Dünya sağır.
Sen ölünce değişti ölümün rengi!

Rahat uyu artık!
Ahraz vicdanların sesi olmayı başardın.
Sen sahilde uyuyunca uyandı!
Uyuyan vicdanlarından dünya!..

Efkan ÖTGÜN