Tren istasyonları , garlar
Soğuk raylar ve ayaz ayrılıklar
Islak umudları bir tren ıslığı bölünce
Baş belası bir hüzün
Beyaz mendillere bulaşır
Görünmez kahrolası o anda
Göz yaşların masum lekesi
Yaralı yürekleri yaka yaka gider insan
Dudakların çığlığını
Yakışıksız bir suskunluk sarar
Ah ulan ayrılık
Sen değilmisin böyle boyun büktüren el pençe




Giden gider
Resimler kalır elde avuçta
Kalana sabır düşer
Giden unutulmadık’ça yürek çırpınır bir yerlerde
Serseri cümleler değer sağa sola
Kendine sığmaz şehre sığmaz insan
Mektuplara sarılır körpe eller
Yazar kalem iki kelamı
Hangi gurbet bir zarf’a sığar’ki aslında
Geceye soyunur bir hüzzam makamın’da can yarası
İçine yalnızlığın kokusu bulaşır
Rüzgara salarsın tenini bedenini herşeyini
Yavaş yavaş alışırken çaresizliğine
Ah ulan ayrılık
Sen değilmisin böyle boyun büktüren el pençe



Şehre
Sızılı bir mehtap ışığı yansıdığında
Tanıdık bir sesin yankısı kulağına misafir olur
Ağlamak ile susmak arasında sıkışır kalır insan
Gece kara bir yalnızlığın okyanusun’da
Odanın duvarlarına umman bir gölge düşer
Sesin gitmez yetişmez uzaklara bekleyişin
En sevdiğin nefesi süresin gelir o an avuçlarına
Haykırır bütün öksüz sözcükler dilinde
Sanki tüm şehir ağlar senle birlikte
Ah ulan ayrılık
Sen değilmisin böyle boyun büktüren el pençe



Zamansız bir zaman’da
Ağaç’tan düşen bir yaprak
Sanırsın özgürlüğe koşar
Oysa yeniden bir can olmak için toprağa sarılır
Sol yanından koparılan her parçada
Koynuna bir filiz ekilir her isyanda
Gayrı meşru gühankar acıları geceye bırakır insan
Hasret tanır yalnızlık tanır gece tanır seni
Akıl firar’da iken
Hain bir gurbete bırakıp
Gidemez insan o gözleri
Ayrılık ateşten bir deniz kıyıları olmayan
Sessiz’ce
Hüznün çekilmesini bekler insan her yalnızlığında
Ah ulan ayrılık
Sen değilmisin böyle boyun büktüren el pençe



Ayhan’ca Cümleler
AYHAN AKDENİZ