Şubat’ları hiç sevmem

Sensiz geçirdiğim zamanlarda üşüdüğüm gibi
Şubat ayları hep üşütür beni

küfesi yanık hüzünler düşer şubatın on dördüne
öldüğüm günümü hatırlatır ses/n/siz çığlıklarım

yine yaklaşmakta ölüm günüm
buz kesmiş mermerlere okunacak dualar
ruhuma şadlıklar dilenecek

oysa batından çıktığım gibi
Şubat sonrasına bıraktığım
yürekler dolusu sevgiyi

bir yanı yamalı mutluluk
en çokta hüzünler sana emanet
ruhum tenimden soyunduğu gün gibi sevmiştim seni

şimdi cenaze namazım kılınır
ne fatiha oku
ne de duana muhtacım
çünkü ne zaman sevdiğimi söylesem
ben de seni seviyorum dediğini duymadım hiç
bir tek budur şikayetim

ruhumu sende bırakarak gidiyorum
şimdi tenimden ayrılmakta kemiklerim
sensizliğe sızım sızım sızlarken iliklerim

on dört Şubat’ta neyin nesi
olur da yolun düşer birgün
gelirsen mezarıma
iki kulhu bir elham yerine
sadece
seni seviyorum de
bir kez olsun
ruhum şad olsun bari

Efkan ÖTGÜN