Ne gülleri açar gelişin ne papatyalar güler ellerimde.
Sardunyalar bile hüzünlü bu aralar.
Akşam sefaları da renk katmıyor gamzelerime.
Mahşer yeri sanki kalbim,yangınlar içinde.
Pencerelerim kuşları misafir etmez oldu yine.
Çok soğumadı aslında havalar,
Yokluğun esiyor bazen,boynunu büküyor menekşeler.
Geçiyor sonra yalnızlığım,
Yalanlar buluyorum kendime iyiyim diyorum mesela herkese.
Büyüyüp giden sensizliğin içinde ben değilmişim gibi,
Tebessümler biriktiriyorum dudaklarımın en derininde
Belki uğrarsın diye anahtarı saksının altına koyuyorum yine
Çıkıp dolaşıyorum bilmediğim sokaklarda
Döndüğümde gelecek olmanın fikri ile açıyorum kapıyı
Bir sessizlik kaplıyor içimi
Seslendiğim hiç bir odada olmayışının garip hüznü yüzümde
Gidemiyorum bu telaşdan öteye,
Elimi kolumu bağlıyor yokluğun
Bir esaret ki esip duruyor ruhumun köşelerinde
Bir aşk ki hükmü sürüyor olmayışının her bir zerresinde.
Yoksun ki çocuk yüreğim gülsün yine yüzünde..

Elif Yılmaz/29.01.2016/21:28