Acı öldürmüyor insanı,büyütüyor yıllarca.
Yalnızlaştırıyor kimi
zaman,avutuyor ara sıra.
Kendi içinde bıraktığı dudak payı kadar saçma oysa
Gidişi belli olsa da dönüşü bir
savaşın izlerini taşıdı
yağmurlara,
Düştü bozkırlarıma tane tane ayrılığın
aşkı,
Susamıştı kavrulan buğdaylar içinde.
Çoraklaşmış toprakların altından seslenir gibi avuçlarıma..
Doymak neydi şimdi?
Açlık
ekmekle geçer mi?
Bilmediğim yollardan geçiyorum işte
ekmekle geçmedi acım..
Acım susturucu gibi sessizce işledi iliklerime .
Kustu iç acılarıma,kustu çürümüş umutlarıma..
Kokuyordu bedeni,
Asılsız
sevdalara gittiğinden beri,
Soluğunu kesmişti acı,acı ki göğsünü sıkıştırıyordu kaburgalarının arasına.
Gökyüzünü deler gibi ağlıyordu
bulutlar,kırılganlığımı asmıştı kalbim.
İntiharı hazırlayandı ellerim,ağlamak ise
bulutlara işaretti..
Hayallerim vardı göz’yaşımca
Hayallerde parasıyla aslında faturası düş kırıkları buralarda..
Elif YıLmaz/22.01.2016/23:13