UÇURUMUN DİBİNDEYİM
Köhne ve ıssız bir sokak
Bazı binalardan karanlığı yarmak istercesine Umutsuzça savrulan Işık hazneleri Sokağın sonu belli değil Yürüdükçe dahada kararıyor Gözlerimin bakmaya çekindiği Gökyüzü daha çok çekiliyor Yıldızlar kıyameti haber almışcasına Işıklarını söndürmüş Dünya ise herşeyi kabullenmiş Sonu bekliyor sessiz ve sakin Güneş açdan sönmüş Artık gündüzlerim karanlık Gündüzlerim gecem olmuş Gecelerim gündüz Yürümeye devam ediyorum Sokağın kendi gibi ıssız ve sönük kaldırımında Bir su birikintisine basıyorum Derinden bir yeter sesi işitiyorum Sonra ağlayarak yere eğiliyorum Başım ellerimin arasında ağlarken Artık kaderime isyan edemiyeçek kadar Yorgun olduğumu hissediyorum Acının ve boşunma bir direnişin kapladığı ömrümün Son bulması için yalvarıyorum Belki bedenimin yok olması Hala atan kalbimin kararmasını engeller Kalkıyorum! üzerimdeki çamuru Yerdeki su birikintisiyle siliyorum Artık bu kahpe dünyada Korkaçağım bir şey kalmadı Umudumu esen yele verdim Bedenimi çürümeye terk ettim Mutsuz bir ölümlüyüm Tanrı gibi duygusuz VE UÇURUMUN DİBİNDEYİM... |