Kaç harfliydi de adın,
Alfabemi unutturdu varlığın
Dışladığın benliğin ağır yaralısıyım
Gözlerindi; Türkiye’nin başkenti.
Sonra, tenhalaştı sokakları şehrimin,
Yürüdüğümüz yolları yok sayarak,
Gittim...
Masumiyet, gözlerinde bir hiç artık beşeriyetin
Oysa umuda yolculuktu, hikaye kara taşıtları,
Saraylar istememiştim ki ben.
Tahtında olman yetiyordu gönlümün,
Aldanışlarımın en aptal yalnızı olacağım gelmezdi aklıma
Çok toydum.
Doyamadığım üzüm karası,
Hüküm sürüyor topraklarımda,
Bu can keşkelere gebe, doğumu gerçekleşemeyecek,
Mahremim öyküm.
Zehrinle ölecek, çocuğumuzsa eğer.
Artık memleket bizi sindirmez,
Yolculuğumuz çıkmıyor hiç bir yere.
Tüm yolcular sahte ve gülüşler piç.
Ve hüznüm senden beri, senden öte.
Günahını yok sayanım.
Aldanışım.
Seni ölmek,
Toprak altında iki kişilik azap demek benim için.
Artık ömrünce secde etsen
Kim affeder?