Konuşuyoruz, kusar gibi... nefessiz, şekilsiz ve anlamsız cümleler üretiyoruz.
Karmakarışık yumaklar gibi duygularımız.
Sanki zaman her şeye yetiyor da nefesimiz bir tek cümlelere yetmiyor... içten.
İçinde duygu barındırmadan yok ediyoruz soğuk, sıradan.

Oysa ne çok duygu barındırabilir sesimiz,
kalbimizle elenip öfke duygularımızdan biraz daha damıtılsa cümlelerimiz.
Ne olur gözlerimizle de konuşabilsek?
Ne olur, gözlerimizle konuşabilsek?

Tohuma sızan bahar gibi sızsa duygularımız ve çatlatsa sıradan rengi dökülmüş duvarlarımızı.
Merhabalar çok şey değiştirecektir yeni yeni kapılar açılacaktır yüreklerinizde.
Eminim ki dağılacaktır kendi kurgularınızda oluşan o sis denizi.
Ne olur konuşabilsek, yağmur gibi toprağa değse ve bir sesle çatlasa sesimiz.