Acı öldürmüyor insanı,büyütüyor yıllarca.
Yalnızlaştırıyor kimi zaman,avutuyor ara sıra.
Kendi içinde bıraktığı dudak payı kadar saçma oysa
Gidişi belli olsa da dönüşü bir savaşın izlerini taşıdı yağmurlara,
Düştü bozkırlarıma tane tane ayrılığın aşkı,
Susamıştı kavrulan buğdaylar içinde.
Çoraklaşmış toprakların altından seslenir gibi avuçlarıma..
Doymak neydi şimdi?
Açlık ekmekle geçer mi?
Bilmediğim yollardan geçiyorum işte ekmekle geçmedi acım..
Acım susturucu gibi sessizce işledi iliklerime .
Kustu iç acılarıma,kustu çürümüş umutlarıma..
Kokuyordu bedeni,
Asılsız sevdalara gittiğinden beri,
Soluğunu kesmişti acı,acı ki göğsünü sıkıştırıyordu kaburgalarının arasına.
Gökyüzünü deler gibi ağlıyordu bulutlar,kırılganlığımı asmıştı kalbim.
İntiharı hazırlayandı ellerim,ağlamak ise bulutlara işaretti..
Hayallerim vardı göz’yaşımca
Hayallerde parasıyla aslında faturası düş kırıkları buralarda..

Elif YıLmaz/22.01.2016/23:13