Gülüşün sende kalsın,ben gidiyorum
Kal deme,kalamam,kalmam
Gözlerinle veda ediyorum.
Her şey başladığı yerde bitiyor işte
Ve de cam kesiği susmalarda
Hiç bir dille çözülmeyecek bilmeceydin.
Uykularımı bıçaklayan hayallere bile kızamıyordum
İçinde sen varsın diye FERİYA!
Kasım da devrilip gitmişti sonunda
Gönül ağacımdaki dost yaprakları düşürerek
Ben de binip gideceğim yürek kayığıma
Ufukta batan güneşi yakalamak arzusuyla
Gözlerin alâim-i semâlar oluştururken
Kirpiklerin ayı gölgeleyen bulut olmasın
Engellemesin yakamoz parıltılarını
Martılar yollarını şaşırmasın.
Seyrine doyamadığım köpükler gibiydi ellerin
Dokunamadığım,kaybolmasından korktuğum
Ne olurdu sen dokunsaydın FERİYA!..
Demir demire ne yapabilirdi ki,
Ortada ateş olmasaydı
Sen benim ateşimdin,biçimden biçime sokan
Daha söylenmemiş sözüm,
Aynalara yansımamış yüzümdün.
Ama aynalar sırlarını döktü
Kalem de kelama küstü.
Senli şiirler yazmayacak artık
Senli şarkılar söylemeyecek dudaklarım...
Kal deme,kalamam..
Ben gidiyorum.
Sende kalsın gül/üşün Feriya!....
2-12-2015 /Ankara
Bilâl BÜTÜN