Ölümün karanfil tozu yere inince deniz ölmek istediölümün karanfil tozu yere inince deniz ölmek istedi ve ben öldüm susun ölüm uykusu çöktü ruhuma denizin rüzgarına karışan binlerce papatyadan biriyim ruhumun yapraklarını bir bir koparan insanlık sende öldün benimle birlikte Yüreğim bu çocukla öldü Binlerce kez öptüm çocuğun masumiyet uykusundan binlerce kez utandım bu çocuktan ölüm bile yakışmadı sana karanfil tozunu serpti melekler bir tutam sonra meleğin kundağına sarılı kaldı uykuların ninnilerin denizin sessizliğine karıştı hişt sessiz olun ben ölüm uykusun dayım denizin soğukluğu kadar serin denizin sessizliği kadar derin ölümün acısı kadar yakıcı insanlığın utancı kadar gerçek ben bu çocuk gibi öldüm yüreğimin utancına ruhumu gömdüm ya siz Ölümün karanfil tozu yere inince deniz ölmek istedi Mahmudiye Düzkaya |