Yan Gönül
Yan gönül mum ışığı gibi solgunlaştıkça ve karardıkça duvarlara vuran gölgenle.
Yan gönül yan, yan ki uyan... Titresin bedenin, görsün gözlerin, can çekişirken nefsinin ayakları altında. Yüzleş ve çekil kirleri sokaklar gibi ruhu çürüklerden. Uyan, sarsıl ve dön yüzünü mevlaya. Tek ve sonsuz huzura... Çatlat pişerken kül olan ve yeniden doğmaya hazır korlarla duvarlarını. Nura ait ruhunu huzura erdirirken. Yan gönül kendine yan... Ciğerlerini dolduran nefesin ciğerlerinde yanarken... Belki son nefestir, kim bilir Mevladan gayri? Şimdi susma ve düşünme vakti. |